Zuiderend

De coronapandemie houdt de wereld alweer anderhalf jaar in haar greep. Meerdere besmettingsgolven gaven regeringen aanleiding tot het geheel of gedeeltelijk op slot zetten van het maatschappelijk leven. Economie, cultuur en het sociale leven hadden het er zwaar onder. Ouderen en kwetsbaren, voor een deel dezelfde mensen, kregen veel aandacht en zochten veelal zelf het isolement om het risico van besmetting zo klein mogelijk te maken. Thuis blijven, boodschappen doen op ’stille’ tijdtippen zoals tijdens het seniorenuur bij AH, hoewel het steeds meer gebeurde dat er mensen rondliepen die de seniorenstatus nog lang niet bereikt hadden. En dan was het toch weer dringen in de paden…. Begin van de avond naar buiten voor een wandeling. Even de straat uit en aan het eind van Walcherse weiden en akkerland zo aan de rand van de stad de horizon zien, ter afwisseling van de blik op de tuinmuur.

Na de besmettingsgolven leven we inmiddels een paar maanden in een situatie van toenemende versoepelingen. Dat is niet zonder risico van oplevende besmettingen gebleken. Dat gevaar is nog steeds niet geweken.

Er is een sfeer ontstaan alsof de pandemie voorbij is terwijl het oplaaien van besmettingen op vele plaatsen in de wereld van het tegendeel blijk geeft. En de deltavariant is niet te onderschatten, zeker als je leest dat er twijfels zijn of de toegediende vaccinaties daar wel tegen bestand zijn. Het RIVM spreekt nu van doorbraakinfecties. Dat klinkt dan weer eng. De strijd is dus nog niet gewonnen. Ik wil wel een derde prik.

Dat risico van herbesmetting is er ook voor velen die een besmetting hebben doorgemaakt, al dan niet met milde of ernstige klachten, en daarna, meteen of na een poosje, kampen met de nasleep daarvan. En die kan heel ernstig zijn. Vele tienduizenden mensen hebben te maken gekregen met vermoeidheid en afgenomen conditie, concentratiegebrek, geheugenverlies…… Het virus heeft bij hen soms ernstige schade aangericht. Een kleine inspanning van een half uur vergt een veelvoud aan tijd voor herstel. In de krant las ik dat sommige mensen fysiek en mentaal zich een wrak voelen en door de waaier aan klachten hun werk niet kunnen doen en door dit alles in een sociaal isolement raken.

Ans en ik hebben ons vanaf het begin bewust afgezonderd. We behoren beide tot de kwetsbare ouderengroep. Toch hebben we eind december een besmetting opgelopen. Gelukkig kwamen we er redelijk goed doorheen. Vanaf april begon Ans echter klachten te krijgen die uiteindelijk bleken te horen bij wat is gaan heten ‘long covid’. De terugval was groot en daarin speelde de schade van bestralingen en chemo van een paar jaar geleden zeker een rol. Er kwam onvoldoende herstel. Sinds juni volgt ze een intensief revalidatieprogramma dat tot eind oktober gaat duren.

Al weken lang heb ik last van een verkoudheid die niet overgaat. Op een zeker moment slaat toch de angst toe en dus heb ik me laten testen. Gelukkig was de uitslag negatief –  je kunt in coronatijd ook ’gewoon’ verkouden zijn. Wel is het vreemd dat het nu veel langer duurt dan vroeger, in je weet nog wel, het oude normaal.

We kunnen zodoende nog steeds niet veel want de actieradius van Ans is klein en het revalidatieprogramma geeft dagelijkse verplichtingen. We houden ons nog steeds afzijdig van allerlei samenscholing. Hoewel de markt en de supermarkt onvermijdelijk zijn en met weer grote aantallen toeristen de drukte in de binnenstad soms enorm is. Korte wandelingen in de buurt en een fietstochtje in de directe omgeving zijn nu het haalbare en de hoop is dat er meer mogelijk gaat worden naarmate haar revalidatie vordert. Je wilt er ook wel weer eens opuit, iets zien of meemaken, genieten van de natuur. Misschien moeten we dat in de komende tijd toch maar eens gaan doen.

De schoonheid van al wat bloeit in de tuin is in deze tijden een vreugde en een troost. Alsof ze het aanvoelden dat het opgehokte mensen goed doet, kwamen de planten tot grootse prestaties, daarbij gesteund door de groene vingers van Ans. Rozen, lathyrus, vingerhoedskruid, canna en de vorig jaar aangewaaide orchidee deden het voortreffelijk. Ja, zelfs de stokroos produceerde bloemen, dat was in jaren niet gebeurd. De tomatenplant gaf mooie en lekkere vruchten. Bij de gemberplant ging het mis, die vormde enorme bladeren waar overigens regelmatig de ochtendzon prachtig doorheen scheen, maar verzuimde tot nu toe om in bloei te komen. En dat zal waarschijnlijk ook niet meer gebeuren.

Op een van de weblogs die ik volg stond laatst het ontroerende verhaal over een gezin dat een uit het nest gevallen jonge ekster had opgenomen en verzorgd tot de vogel op eigen kracht kon wegvliegen. De moeder in het gezin had voor de ekster kwam een vreselijk ongeluk gehad, zij had ook een grote val gemaakt. In een filmpje bij het verhaal doet de grotendeels verlamde vrouw de uitspraak ”Even in tragedy there is beauty”. En de ekster ging een rol spelen in haar revalidatie. 

Schoonheidsbeleving in de narigheid. Een isolement met bloeiende bloemen is een lichtere last. En verbeeldt de hoop voor ons eigen opbloeien, binnenkort of later.