Zuiderend

Het moest er toch maar eens van komen. De zon scheen, wolken in de blauwe lucht, een stevig windje. Naar buiten! En dan meteen even lekker uitwaaien aan de Oosterschelde op Noord-Beveland, sinds 2002 het grootste nationaal park van ons land. Daar is het niet zo druk als aan de Walcherse kust en er is buitendijks een aantrekkelijk fiets- en wandelpad. Bovendien was er kunst te zien, op en bij de dijk tussen Wissenkerke en Colijnsplaat. De organisatie Dijken van Wijven heeft er tot en met 5 september een buitenexpositie ingericht onder de titel Eindeloos. Het is een reizend kunstproject met Zeeuwse dijken als basis. Elke twee of drie jaar organiseren ze ergens in Zeeland een buitenexpositie en dit jaar was het hier. Zo’n 15 vrouwelijke kunstenaars hadden de dijk in beslag genomen met hun beelden en installaties, de dijk was van hen. 

Het werd een heerlijke wandeling, genietend van het eindeloze uitzicht over de Oosterschelde, waar witte schuimkoppen op de golven ontstonden door de stevige noordenwind. En al wandelend de kunstobjecten bekijkend, genietend van hun schoonheid of zeggingskracht, of van beide. Of de erin verwerkte symboliek. De verbeelding wekte soms verbazing maar je moet het ook niet proberen te begrijpen. Het in je opgenomen beeld doet zijn werk daarna toch wel en komt dan tot leven, zo is mijn ervaring opnieuw.

De deelnemers hebben bij de uitwerking van het thema hun persoonlijke beleving van de lange dijk, het wijde water, de ruimte en het leven in en aan het water heel verschillend vormgegeven. Perfect geconstrueerde beelden worden afgewisseld met geïmproviseerde bouwsels van gevonden materialen. Er is staal en er is keramiek. En ook fotowerk. Die afwisseling maakte het leuk en verrassend. En nieuwsgierig naar hoe de andere kunstwerken zouden zijn die bij de eerste wandeling niet zijn bereikt. Dus een paar dagen later weer erheen, nu naar een ander stuk van de dijk. Want de expositie was over de hele dijk verdeeld en dat vond Ans teveel om in één keer te lopen. De hele route is ongeveer 15 km lang. Bij dat tweede bezoek was er hetzelfde weer: zon, wolken en veel wind. Het gaf dezelfde kunstbeleving al zagen we andere kunstobjecten.
De cursieve teksten zijn uit de brochure en van de bordjes bij de kunstwerken.

De eerste keer beginnend bij de Oesterput, het oostelijk einde (of begin, naar keuze) van het buitendijkse pad, werd mijn oog aangenaam getroffen door een robuust object aan het begin van de Glasjesnol. Oneindige beweging, het infinity van Merel Holleboom staat daar imposant in de ruimte, de eindeloosheid. 
Het is een beeld met daarin verwerkt een symbolisch en wiskundig teken, een lemniscaat, wat door de wind in beweging zal zijn of door bezoekers zelf in beweging kan worden gebracht.
Mijmerend over daar waar land de zee ontmoet, waar land en zee elkaar strelen, bespelen, samenvloeien of botsen en herontstaan.
Mijmerend over daar waar een mens een mens ontmoet, een zee aan mogelijkheden kan ontstaan.

Naar het westen lopend kom je om de hoek van de dijk bij het beeld Splash.
Golven die tegen elkaar beuken. Golven die eindeloos langs de oevers van Zeeland op de kustlijn slaan. De ribben gaan over in koehorens die refereren aan Hollandse koeien grazend langs de kustlijnen van Zeeland. De horens steken fier boven het land uit als teken van hoop. De tand des tijds parerend.

Verderop overzien op de kruin van de dijk de Waterkijkers van Yvonne Halfens alles vanaf hun sokkels. Daar begon de tweede wandeling.

eindeloos deinende
deinende heel de dag

In de zomer van 2020 zwom in de Oosterschelde een verdwaalde lederschildpad van 2.40m lang. Met dit kunstproject van Betsy de Jonge is ze onder de titel Eindeloze oceanen terug op ware grootte.

Bij de Oostnol zijn twee objecten te bewonderen. Aan het begin de Zilte Spindotter van Gusta Kullberg en Jeannette Ephraïm.

Op de rand van eb en vloed, op de rand van zilt en zoet, staat een artificiële biotoop. De verbeelding van een biotoop die zich eindeloos als een spindotter kan uitbreiden. Een spindotterbloem maakt afsplitsingen die wegdrijven en elders wortelen.

Op de kop van de Oostnol staat de installatie 5BFT van Marijke Maas, door de wind draaiend met boven de sokkel twee bollen voorzien van kleurige mozaïek.

Wind dirigeert
rimpelingen op water
aldoor durend gefluister over zee
neemt zij dwalende gedachten met zich
mee…….

In een hoek van de dijk, nu het laag water is in het slik, het beeld Eindeloze wereld… van Marion Kamper.
Zij werkt meestal abstract, het is de geometrie die haar fascineert en de beweging, het balanceren. In een bolvorm vind je het vereend, een geometrisch lichaam, balancerend, door weinig kracht komt hij in beweging.

Tot slot van deze wandeling op de dijk de foto-installatie van Marijke Schellekens getiteld Op de vleugels van de Wind, opgesteld op de muurtjes van de hier gebouwde picknickplaats.

Op elk van de drie ’wieken’ van de picknickplaats zie je een open europallet met 3d fotoglasblokken. De wieken wijzen naar de zee, het moerasland en het binnenland. Ook de foto’s in de 3d glasblokken verwijzen hier naar.