Zuiderend

Bijna drie jaar stond de caravan onaangeroerd in de stalling. De laatste reis was een trektocht door het oosten en noorden van Nederland in mei-juni 2019. Het jaar daarop kwam corona met z’n lockdowns en voor Ans ook nog eens long covid, de langdurige gevolgen van een coronabesmetting, die voor een deel niet konden worden weggerevalideerd. Toen de kust veilig werd met de afbouw van de coronamaatregelen kwam de vraag op of het caravannen ons nog wel zou lukken. Zou het niet te zwaar zijn, er komt toch ook gesjouw bij kijken en we zijn in de laatste jaren toch wat krakkemikkiger geworden. Het kost meer inspanning dan het betrekken van een gehuurd vakantiehuisje.

We gingen het ontdekken.

Begin april de caravan uit de stalling gehaald. Meteen openbaarde zich een probleem. De mover deed het niet. Met behulp van de buurman kregen we het gevaarte het trottoir over naar de oprit. En dan valt onze oude Kip tegenwoordig onder de middelmaat caravans….

De caravan was van binnen niet erg vies geworden, dat viel dus mee. Geen insectennesten of dikke lagen stof troffen we aan.

Na een paar dagen de caravan naar Gorter in Heinkenszand gereden voor een controle- en onderhoudsbeurt. Die gaf als resultaat dat de accu het had begeven ondanks dat ik hem al die tijd aan de druppellader heb gehouden. Daarom werkte de mover niet. Een accu moet dus regelmatig ontladen worden om in leven te blijven. Net als bij mensen – permanente spanning zonder recreatie is slecht voor de gezondheid.

Gorter constateerde behalve de accu geen grote of bijzondere mankementen. De banden waren ook nog goed. Dat viel allemaal mee.

Na in de week daarna op het gemak de spullen verzameld en de caravan geladen te hebbern, zijn we vorige week donderdag op pad gegaan richting de Veluwe. Op camping De Plagge in Vierhouten vonden we een plek aan het eind van het veldje, aan de rand van de camping, wat hier ook betekent aan de rand van het bos. Zo kamperen we graag.

Wat thuis al bleek, kwam hier nog wat sterker naar voren. Een deel van de routine was weg. Waar we het een altijd lieten, waar het ander steeds werd opgeborgen, hoe en waarmee iets aangedraaid of losgedraaid of vastgezet of in elkaar geschoven werd, daar moest toch af en toe goed over worden nagedacht. Gaandeweg kwam het ons weer te binnen, soms na wat misgrepen. Desondanks kregen we de voortent best vlot opgezet, om eens wat te noemen. Ouwe kampeerrotten die we zijn!

De omgeving hier is prachtig, volop bossen en heide, een verstild ven als de Ossenkolk dichtbij, een kleine oude zandverstuiving, fiets- en wandelpaden te over. Maar vooral genoten we van de rust, de stilte en de vogelgeluiden.

De week ‘proef’kamperen zit er bijna op. Wat mij betreft is die proef geslaagd en ook Ans heeft haar draai in het kampeerdersleven weer gevonden. We genieten met volle teugen, ook al zijn de nachten koud (6ᵒ) en de dagen door de noordoosten wind fris, ondanks de zon.  Plannen komen als vanzelf weer opborrelen, want we zijn nog niet uitgekampeerd.