Zuiderend

Na de geslaagde rentree op het kampeerveld in april is de draad goed opgepakt. Gisteren, donderdag 19 mei, zijn we teruggekomen van een week met de caravan op camping De Meet bij Huijbergen. Het was voor Ans en mij een onbekend gebied al hadden we er wel over gehoord. Een bijzonder gebied ook, dat vanuit Zeeland gezien bij het verlaten van Zuid-Beveland rechts oprijst met een helling vanaf polderniveau. Ik weet nu dat het een bijzonder verschijnsel is dat de steilrand heet, welke loopt van de Belgische grens tot aan Steenbergen. Die steilrand bereikt bij Woensdrecht een hoogte van zo’n 20 meter. Ten oosten daarvan ligt de Brabantse Wal, een glooiend hooggelegen zandgebied met bossen, heide en vennen, waarvan de Kalmthoutse Heide doorloopt tot in België. Het heet dan ook Nationaal Park Grenspark Kalmthoutse Heide.

Camping De Meet is een boerderijcamping. In de afgelopen jaren zijn de velden voor de aspergeteelt geleidelijk afgestoten en de agrarische activiteit bestaat nu uit het houden van een achttal vleeskoeien. Zes daarvan behoren tot het grijswitte Piëmontese ras, dat beschikt over het zogenaamde dikbillen gen.
Vorige week zaterdag gingen de koeien voor het eerst de wei in. Dat gaf het gebruikelijke korstondige gespring, dat bij deze grote dieren een bijzonder gezicht is. De boer vertelde me dat de eerste weidegang een maand later gebeurt dan normaal. Meestal is het omstreeks half april, als de aspergeoogst begint. Oorzaak van de vertraging is de droogte, waardoor de dieren aan het gras te weinig voeding hebben. De incidentele regen die in de laatste weken gevallen is verdwijnt ook meteen in de zandgrond. Het is een strop voor de boer omdat hij de dieren een maand langer maisvoer moest geven.

De camping ligt aan de Bredestraat, die Belgisch grondgebied is. De grens loopt min of meer door de berm, zodat de camping in Nederland ligt. Die Bredestraat (wat heet!) is een smalle weg met betonribbels aan weerszijden van het asfalt. Het is een sluiproute buiten Huijbergen om naar en van Wildert en Essen in België. Het éénbaans asfalt verhindert menig autorijder, zowel van personen- als vrachtwagens, niet om met duvels geweld voorbij te scheuren en tegenliggers op volle snelheid te passeren over de ribbels of door de berm. Op de camping hoor je dat goed want hij ligt pal aan de weg. Toch hindert het niet, hooguit in het begin, het went, je filtert het weg. Soms wacht je op de klap, maar die is gelukkig niet gekomen.

Bos en hei zijn hier voornamelijk toegankelijk voor wandelaars. Dat ontdekten we toen we op de fiets de omgeving verkenden. Er lopen geen fietspaden door bos en hei, hooguit is er een parcours uitgezet voor mountainbikers. Die kijken niet naar de natuur en dan zou je zo’n pad ook verspilling kunnen noemen. Aan gewone recreatieve fietsers is een gewoon fietspad beter besteed uit oogpunt van natuurgenoegen.
En toen we gingen wandelen in het gebied Staartse Duinen, kom je op het wandelpad een mountainbiker tegen die zo nodig van zijn parcours moeten afwijken. En als wandelaar word je dan ook geacht aan de kant te gaan. Opzij, opzij, opzij…. 

Gisteren dus weer thuisgekomen na een week mooi weer. Vandaag viel veel regen en daar zal de boer zeker blij mee zijn. Gaat het gras lekker groeien. Alhoewel een dag regen niet voldoende is, zeker op de zandgrond van de Brabantse Wal. Wat meer regen komt niet alleen het gras ten goede. Alle vegetatie gedijt ervan, niet alleen om te eten (overigens, de boerderijwinkel verkoopt voortreffelijke asperges en geweldige aardbeien), ook bomen en struiken varen er wel bij. En de prachtige grote rododendronstruiken overal in de bossen gaan er nog meer van kleuren. Nog even dan…

Het gaat voorbij, de bloei en nog zoveel meer in het leven. Bij thuiskomst trof ik in de Dordtse krant opnieuw een overlijdensbericht van een leeftijdgenoot, een bekende vanuit de kerk, van de catechisatie en de jeugdvereniging.

Er zijn caravanplannen in de maak voor na de pinksterdrukte!