Zuiderend

Het smaakte naar meer. Dus gisteren, zaterdag 4 september weer erheen om vanaf de picknickplaats met de foto-installatie van Marijke Schellekens een stukje verder te lopen om nog een paar kunstwerken te zien. Het was de hele ochtend zwaar bewolkt en pas in de loop van de middag brak de lucht open en ging de zon schijnen. Bij boerderij met minicamping Zeelucht geparkeerd en via de trap de hoge dijk over. Aan de andere kant was in de hoek van de dijk een optreden van Friends of Folk. De rustige muziek paste goed bij de sfeer van deze buitenexpositie. Mensen wandelen en fietsen van kunstwerk naar kunstwerk en stoppen even om te luisteren of er een poosje bij te gaan zitten.
De wereldbol Eindeloze wereld van Marion Kamper lag nu voor de helft in het hoger staande water.

Naar het westen lopend kwam ik bij een kunstwerk dat indruk maakte, ja ontroerde. Waar de wachters waken van Janneke Rottier. De roerloze gestalten bij het dijkwachtershuisje laten je niet los. Ja, hier werd en wordt gewaakt over de dijk en de veiligheid van de mensen in de polder. Ze staan daar al een paar weken en hun kleding is nu verkleurd en verweerd. Janneke Rottier schrijft in de brochure van deze expositie:
Mijn specialiteit is schilderen. Soms waag ik me op een zijspoor met een ruimtelijk werk. In mijn schilderijen zijn altijd natuurbelevenissen te zien. Water, ondergelopen land, bomen. En de schoonheid van de natuur is ”Eindeloos”.
Het dijkhuisje boeide mij vanaf de eerste kennismaking met de route langs het water. Dit buitendijkse huisje is al jarenlang een uitvalsbasis voor mensen die de dijk in de gaten hielden. De paalhoofden voor het huisje gebruik ik als symbool voor de wachters die de dijk beschermen. Deze paalhoofden die ooit bomen geweest zijn, bomen die ook steeds weer opnieuw te vinden zijn in mijn schilderijen. Beschermers tegen allerlei weersinvloeden.
De paalhoofden die als monniken langs het water staan en de wacht houden. Monniken waren meesters in het bedwingen van het water. Ook waren ze al vroeg bezig met het aanleggen van dijken.
Deze monniken zijn voornamelijk gemaakt van jute. Een verwijzing naar het dijkhuisje waar nog altijd jute zandzakken staan die bescherming moeten bieden tegen de kracht van het water.
De kracht en schoonheid van de zee. Waar de wachters waken.

Je loopt verder, maar deze wachters, deze stille figuren laten je niet los. Bij de Westnol vragen een drietal kunstwerken de aandacht. Straks op de terugweg kijk ik nog even goed naar de wachters…

Dorothé Arts creëerde het kunstwerk Deep Down Under dat de kijker wil bepalen bij het onderwaterleven, staande aan de rand van deze enorme watervlakte.
Inspiratie voor haar werk vindt Dorothé in de natuur en dan met name in het kleine, microscopische. Kijkend over de Oosterschelde nodigt de koker van ’Deep Down Under’ je uit om even de diepte in te kijken. En je te verwonderen over een onbekende organische vormenwereld, een microwereld die haar bestaan ontleent aan afdrukken van water(druppels).

Daar vlakbij staat Growth cycle van Juul Rameau. Zij vraagt zich af: 
Wat zou er gebeuren als mensen er niet meer waren? De natuur neemt het over!
In Growth cycle verbeeldt Juul juist dat. Een sculptuur opgebouwd door materiaal een tweede leven te geven. Volledige re-cycle dus.

Het laatste wat ik bekijk is Eindeloos verstrengeld van Martine Hennebel. Zij schrijft erover: Er is de ’eindeloze verstrengeling met mijn roots. Verbonden met strandvissers en ijslandvaarders. Geboren en getogen aan de Noordzee. Ik adem zee en strand. De zee geeft mij eindeloze ruimte in mijn hoofd. Daarbij is het ’transparante’ belangrijk. Er is steeds ’uitzicht’ op…

Hier eindigt Eindeloos voor Ans en mij. Zij neemt even rust voor de terugweg, mijmerend op een bankje langs het fietspad en ik maak nog wat foto’s. 

De beelden gaan mee in het hoofd en in de camera. Ze bieden schoonheid en stof tot nadenken. Het bezoeken van deze buitenexpositie leverde bovendien een paar heerlijke wandelingen op in de zon en de wind. In de eindeloze ruimte van de Oosterschelde.