Zuiderend

Beleefden we in de afgelopen week toch nog een echte winter, met strenge vorst, snijdende oostenwind en sneeuwjachten. Al kwam in Zeeland de temperatuur niet zo heel laag, het was koud genoeg om ook hier ijs te doen ontstaan. En er waren dagen met zon en een heldere blauwe lucht. Heerlijk weer voor kleine winterwandelingen.

Wandelen is wat de huisarts heeft aanbevolen om de gevolgen van de corzonabesmetting te boven te komen. Die zijn bij mij niet zo ernstig doordat ik slechts lichte klachten heb gehad. Gevolgen zijn er daarentegen zeker wel, ook bij mij; het virus kan een flinke ravage aanrichten. Ans is erger ziek geweest en bij haar zijn de gevolgen navenant.

Deze week werd er in PZC/AD ruim aandacht aan besteed. De gevolgen kunnen ernstig zijn en langdurig: hartklachten, angstaanvallen, hevige hoofdpijn, kortademigheid, concentratieproblemen. En nit te vergeten de vermoeidheid. Langdurig wil zeggen heel lang! Sommigen die in maart vorig jaar besmet raakten zijn nog steeds niet hersteld. Het betreft vaak mensen van gemiddeld 40 jaar die niet in het ziekenhuis hebben gelegen. Er zijn zo’n 28000 ex-coronapatiënten onder behandeling van een fysiotherapeut. Corona kan het lichaam slopen.

Zo erg is het met Ans en mij gelukkig niet gesteld. Die klachten herkennen we wel, hebben we zelf ook, en het virale sloopwerk heeft zeker gevolgen voor onze conditie. Vooral Ans heeft flink moeten inleveren. Onze wandelingen hebben dan ook een maximale duur van zo’n 30 minuten. Na de opgelopen schade met bijbehorende beperkingen door alle therapieën na de borstkanker is dit voor haar een bittere pil.

We wonen aan de rand van de stad en dat heeft het voordeel dat als je actieradius niet zo groot is, je vanuit huis toch even ‘buiten’ bent, langs akkers en weilanden gaat, in de verte kunt kijken. Ook is er dichtbij een klein natuurgebied dat bestaat uit een niet-geëgaliseerd poelgebied met drinkputten, gelegen tussen twee hogere kreekruggen. 

Die kreekruggen zijn lang geleden ontstaan door in getijdengeulen afgezet zand en klei. Vanaf circa 300 n.Chr. had de zee hier enige eeuwen vrij spel en stond Walcheren via die kreken ermee in open verbinding. Tussen de kreekruggen lagen veengebieden en nadat Walcheren bescherming tegen de zee had, ontstond inklinking door ontwatering en werd er zout en turf gewonnen. Dit werden de lagere poelgebieden en heeft het Walcherse landschap iets weg van van een poffertjespan. Nederzettingen zijn als lintbebouwing op de kreekruggen ontstaan en veel dorpen en gehuchten liggen daar nog steeds.

Langs dat poelgebied bij ons ‘om de hoek’ loopt het restant van een oeroud kerke/voetpad, het Brigdamsepad. Kerkepaden werden vooral ’s zondags gebruikt om naar de kerk te gaan als er geen gewone weg tussen woonplek en kerk was. Zij liepen vaak dwars door het landschap, tussen akkers en weilanden. Veel kerkepaden zijn in onbruik geraakt of aan ruilverkavelingen ten prooi gevallen. Er zijn in Nederland nog een aantal kerkepaden overgebleven.

Het Brigdamsepad is er één van en ligt tussen Middelburg en de buurtschap Brigdamme, gelegen op de kreekrug van Middelburg naar Sint Laurens. In de richting van Brigdamme lopend heb je rechts de akker op de kreekrug, waar het pad pal langs loopt en links het kleine poelgebied, in beheer hij Het Zeeuwse Landschap. Zij hebben in deze mooie winterse periode de hekken van hun natuurgebieden opengezet, waardoor er op de poelen geschaatst kan worden.

Dus was het ondanks de gure wind lekker wandelen in het zonnige winterse landschap, naar het Brigdamsepad of een ander ommetje dat met onze huidige conditie goed te doen is. Op en langs het pad waren opvallend veel vogeltjes, heen en weer vliegend tussen het riet en de braamstruiken. En vandaag gingen we ook het poelgebied in waar inderdaad geschaatst kon worden. Het is altijd een genoegen om daarnaar te kijken. Schaatspret op vijvers en sloten heeft een aparte, eigen sfeer waar je mee opgroeit en altijd van kunt genieten. Zelf heb ik evenwel geen kriebels meer om mijn noren uit de doos te halen. In het journaal zag ik beelden van schaatsers bij de molens van Kinderdijk en dat deed de herinnering terugkomen aan de Molentocht die ik ooit in de Alblasserwaard gereden heb. Dat was mooi.

• 

• 

We wandelden samen op de beijsde wegen en paden, voor herstel van onze conditie, elkaar steunend op gladde stukken en genietend van deze echte, je zou haast zeggen ouderwetse winter.

Morgen gaat het dooien.