Zuiderend

Ruim een week geleden zag ik op een van de weblogs die ik volg een foto met daarop het prille blad van een ontbottende klimhortensia. Die in mijn tuin was nog lang zo ver niet, bevond zich nog in het knopstadium. Geen blaadje te zien, terwijl de woonplaats van die blogger naar ik meen in de buurt van Brussel is, dus niet zo veel zuidelijker dan Middelburg. Maar goed, zuidelijker en wat meer landinwaarts, het kan kennelijk het verschil maken.

Vandaag was het een warme lentedag. Dat nodigde uit tot buitenactiviteiten. Dus heb ik vanmorgen de buitenboel maar eens gedaan. Een beleving van enige mistigheid bij het naar buiten kijken moest weggewassen worden. Toen dat klaar en de transparantie vanuit de woonkamer weer optimaal was, lonkte de tuin. Dit zou een uitgelezen middag zijn om het gras eens goed onderhanden te nemen. Het was in de wintertijd door blijven groeien, alsof er geen winter meer bestaat, en flinke plukken hadden een hoogte van meer dan 10 cm bereikt, te hoog voor mijn handmaaiertje. Krukje erbij en met grasschaar en heggenschaar de sprieten eerst tot maaihoogte teruggebracht. Het resulteerde in een forse hoop afgeknipt gras en een vochtige rug. De grasmaaier kreeg ik er daarna soepel overheen geduwd. In de komende dagen kalk strooien en bemesten en dan is het weer even gedaan met de warmte, want er komt koud weer aan.

En toch, de lente is hier nu echt onstuitbaar aangekomen. Want ook bij mij in de tuin is de klimhortensia zijn blaadjes aan het ontvouwen. De natuur weet hoe laat het is, al lopen de klokken niet overal gelijk.