Zuiderend

Vanmiddag wilden Ans en ik maar eens een ander ommetje maken dan in de afgelopen weken. Vanuit huis door de buurt, de ene keer linksom, dan weer rechtsom, langs het akkerland aan de rand van de stad, of door het Van Beestpad, een knussig door knotwilgen omzoomd fiets- en wandelpad, het rondje door Brigdamme en dan langs de kaasboerderij van Schellach  – variatie genoeg maar op den duur heb je het wel gezien. Ook al staat onderweg de natuur bescheiden en soms heel uitbundig in bloei. De lente zet gewoon door, corona of geen corona.

Dus nu maar de auto gepakt, naar Westkapelle gereden en geparkeerd onderaan het duin bij de reddingsboot, op een vrijwel verlaten parkeerplaats. Toen we boven kwamen zagen we het nog duidelijker: we waren vrijwel de enigen. Het strand was leeg net als de wandelweg ernaast en het pad over de duinen. Terwijl er doorgaans veel wandelende mensen zijn. Rond de strandtent in de verte richting Zoutelande ook geen beweging. Echt niemand te bekennen. 
Hadden we ook niet thuis moeten blijven?

Nu ja, we waren er toch, anderhalve meter afstand houden tot andere mensen was geen probleem zo, die frisse neus gaan we toch maar halen. Wat heel goed lukte met de bij tijd en wijle ijskoude harde noordenwind.

Terug reden we door Westkapelle en zagen een geheel verlaten dorp. Niemand te zien, restaurants, terrassen en winkels dicht. Alleen Melis de frietenboer bij de dijk was open en er stond één klant, waar normaal op een dag als deze rond half zes een rij van zeker 10 meter staat. Ook bij het kibbelingenloket stond één klant.

Over de buitenkant van de Westkappelse Zeedijk naar Domburg, langs restaurant Westkaap met het magnifieke uitzicht over zee. Ook leeg, zo’n triest gezicht nu.

In Domburg, altijd een bruisende badplaats met veel volle terrassen en rondwandelende gasten, was ook bijna niemand te zien. Maar ja, alle campings zijn dicht benevens bungalowparken, hotels, B&B’s en wat er meer aan logies wordt geboden. Toeristisch Walcheren is leeg, geen gast te zien, nergens hoor je Duits praten. Het is nu van ons, de vaste bewoners. Er wordt al een aantal jaren geklaagd over het gestaag toenemende toerisme met alle gevolgen voor ruimtebeslag, natuuraantasting, drukte op de wegen en andere ongemakken.
Maar nu, helemaal niemand, dat is, hoe zal ik het noemen – unheimisch.
Zo, toch nog wat Duits vandaag.