Zuiderend

We landden dus in Voorstonden op Landschapscamping ’t Lentinck. Waarom het landschapscamping heet is mij niet duidelijk. De meeste campings liggen in het landschap, stadscampings zijn de uitzondering. Een punt kan zijn dat volgens hun website de camping in een zogenoemde landgoederenzone ligt. Dit is een gebied waarin zich, min of meer aaneengesloten, verscheidene historische landgoederen en buitenplaatsen bevinden. Kenmerkend is de samenhangende structuur van landhuizen, geometrische lanenstelsels, grootschalige landschapsparken, boerenerven, akkers, weiden en bosgebied.

Ik heb deze eigenschappen voor het gebied niet nagegaan, wel heb ik even rondgekeken bij de buitenplaats Huis Voorstonden, gelegen op enkele honderden meters van de camping. Het rond dit huis liggende natuurgebied is van Natuurmonumenten en maakt deel uit van het Natura-2000 gebied ‘Landgoederen Brummen’.

De camping is lintvormig aangelegd, een langgerekt veld dus met drie rijen plaatsen omringd door uitgestrekte hooivelden. Toen we aankwamen stond er kniehoog gras. Op de website van de camping staat dat het bedrijf suikerbieten, mails, tarwe/gerst, hooi en stro verbouwt. Rondom de camping liggen voornamelijk de hooivelden. Vele plaatsen hebben dan ook een weids uitzicht. Het geheel straalt een landelijk gevoel uit en voilà, vandaar wellicht de term voor de camping: je voelt je opgenomen in het landschap.

De camping ligt in het IJsseldal, dat rond 150000 jaar geleden, in het tijdperk Saalien – jawel, die voorlaatste ijstijd speelde ook een rol in het ontstaan zowel van de beekdalen in Drenthe als van Gaasterland – ontstaan doordat de uitlopers van de ijskap uit Scandinavië stuwwallen opdrukten en glaciale bekkens uitslepen. Het IJsseldal ligt boven het grootste glaciale bekken uit deze tijd, geflankeerd door de stuwwallen van de Veluwe in het westen en de Sallandse heuvelrug in het oosten. In dat brede dal stroomt de IJssel lieflijk kronkelend van de Rijn naar het IJsselmeer.

In deze fraaie landelijke entourage zetten wij onze caravan neer en genoten van de rust. Toch ligt Zutphen maar op 3 km afstand en Brummen, tot welke gemeente de buurtschap Voorstonden behoort, op 6 km.

Boodschappen doen in Brummen op de fiets betekent een heerlijk tochtje door het coulissenlandschap van IJsseldal en Veluwezoom. Door de uiterwaarden naar het pontje naar Bronkhorst fietsen is ook een waar genoegen, zeker als het prachtig zonnig weer is. Overvaren op de snelstromende IJssel, ontspannen lunchen op het terras van Het Wapen van Bronkhorst en dan door het stadje slenteren, we deden het allemaal. En we waren niet alleen op deze steeds warmer wordende zondagmiddag. Er is dan in het stadje een gezellige drukte met vooral veel e-bike berijders. Toch zijn er nog verstilde hoekjes te vinden.

Naast het stadje ligt ook nog de kasteelheuvel, een kleine bult met op de top nauwelijks uitzicht door de hoge begroeiïng. Wel staat er een maquette van het kasteel dat hier in de Middeleeuwen gestaan heeft en waar omheen het stadje is ontstaan als boerennederzetting. Kasteel Bronkhorst, waarvan niet bekend is wanneer het gebouwd werd, was het stamslot van de Heren van Bronckhorst die in de Middeleeuwen vooraanstaande edellieden waren. Het was een zogenaamd mottekasteel, een versterkingsvorm die traditioneel een ontstaan wordt toegedicht ergens aan het eind van de 10e eeuw. Dat ken ik uiteraard van de vliedbergen op Walcheren waarmee ik mij vorig jaar heb beziggehouden. Hoewel, uit de maquette blijkt dat kasteel Bronkhorst van een andere allure en omvang moet zijn geweest dan de eenvoudige houten gevechtstorens die op de Walcherse heuvels gestaan zouden hebben.

Een paar dagen na onze aankomst begon het oogsten van het hooi, hier toch een grootschaliger karwei dan het binnenhalen van gras in de Alblasserwaard. Allereerst werd het gras gemaaid. Dit trok meteen een paar ooievaars aan. Na een poosje landde er een squadron van tien ooievaars die af en toe in slagorde het gemaaide veld over gingen op zoek naar buit. En daarbij succes hadden. Geregeld zag ik de vogels toeslaan en wat wegschrokken.

Behalve voor muizen is zo’n hoog opgegroeide grasweide een uitstekende schuilplaats voor hazen. Als dat gras dan in ras tempo wordt weggemaaid, zit je als haas toch wel even te kijken.

Na het maaien volgt het geregeld opschudden van het langzaam verdrogende gras. Dat verdrogen ging sneller toen het een aantal dagen heel warm werd en er zelfs een dag met 35ᵒ was. Dan wordt met weer een andere ingenieuze machine het in chaos neerliggende gras tot banen geordend waarna een balenpers er hooibalen van maakt. Die worden op het land achtergelaten om later te worden opgehaald of meteen gelanceerd naar de achter de balenpers rijdende hooiwagen. Dat is een spectaculair gezicht en vraagt flink wat kracht van de boer om ze op te vangen en goed te stapelen.

Ik vind het als geboren stadsbewoner altijd fascinerend om, als we op een boerencamping staan, de agrarische werkzaamheden te bekijken en op foto vast te leggen. Dat heb ik dus ook hier bij boer Nuesink gedaan.

Natuurlijk moet ik ook iets opnemen over een kerk en een orgel. Vanwege de warmte zijn we er niet veel opuit getrokken. De Jumbo in Brummen ligt dichtbij de Hervormde Pancratiuskerk en daar ben ik even naar toe gegaan. Het is een eenbeukige laatgotische kerk uit de 15e eeuw met aan de zuidzijde een aangebouwde zijbeuk uit 1937.

In de kerk een orgel met Hoofdwerk en Positief, in 1846 gemaakt door J.H. Holtgrave. Bij de restauratie van 1968 door de Gebr. Reil is het orgel uitgebreid met een vrij Pedaal.

Vanwege de extreme hitte gedurende de laatste dagen van onze reis hebben we ons voornamelijk bezig gehouden met het ons verplaatsen van de ene schaduwplek naar de andere. Bij de caravan hadden we op ’t Lentinck een paar prima eiken staan. Het viel ons in die dagen wel op dat de muggen zo actief waren. Vooral ik zat op een gegeven moment onder de rode bulten en die veroorzaakten een intense tergende jeuk. Op de dag van vertrek afgelopen donderdag vertelde één van onze buren ons dat de eikenprocessierups oorzaak van die narigheid is en dat ze ook in de eiken op de camping zitten.

We zijn nu een paar dagen thuis en de jeuk is nog altijd hevig, zij het steeds meer met vlagen. Ans heeft gisteren in de apotheek hier de laatste tube mentholzalf kunnen bemachtigen en dat geeft al wel verlichting. De eikenperocessierups is een nationale plaag geworden en ik kan nu uit eigen ervaring zeggen: een heel vervelend verschijnsel, zowel bij dagen als bij nachten.

Ondertussen kijk ik met Ans terug op een geslaagde reis met veel mooie momenten. Het was goed dat we in Nederland zijn gebleven om het uit te proberen, want zowel Ans (zij toch vooral) als ik hebben door de medische malheur van vorig jaar aan energie en kracht moeten inleveren. Soms zat ik in mijn rats dat de icd zou kunnen afgaan. Dat is gelukkig niet gebeurd en langzamerhand begin ik aan de aanwezigheid van dat levensreddend apparaat te wennen en, zij het op een wat lager inspanningsniveau, er gerust op te worden dat er nog veel mogelijk is.
Dat heeft deze reis wel laten zien. We kunnen nog van veel dingen genieten en ook nog heel wat ondernemen. Dat is voor mij en ook voor Ans de mooie positieve uitkomst van deze kampeerreis door Nederland.
We gaan dapper door.