Vanmorgen was er een tijdje zon; ik ben daar nog niet voldoende op ingesteld om ervan te profiteren voor het maken van foto’s. Anders gezegd: we hebben een beetje uitgeslapen, om ons verblijf rustig te beginnen. Toch heb ik in de laatste zonnestralen van de opklaring nog wat foto’s kunnen maken van de buurtschap waar we de komende weken zijn.Vervolgens bij AH in Vaals voor een paar dagen eten ingeslagen en de rest van deze grijze dag binnen doorgebracht met het verder ordenen van onze spullen, met kranten lezen en nog weer een slaapje doen.
De Hurpescherweg
In de PZC lees ik een verhaal van AD-journalist Bert Voskuil over de hartstilstand van zijn vader, de geslaagde reanimatie door zijn moeder met een goede afloop. Foto’s met lachende mensen die zich goed realiseren dat het ook anders had kunnen eindigen. Jaarlijks krijgen zo’n 15.000 mensen een hartstilstand, lees ik. Van iedereen die buiten het ziekenhuis gereanimeerd wordt, overleeft slechts 24 procent. Geen wonder dat Bert Voskuil zijn vader met ‘geluksvogel’ typeert. Hij heeft nu een icd die hem in de toekomst voor herhaling moet behoeden.
Ik ben sinds vijf weken ook icd-drager. Niet vanwege een hartstilstand, maar door een ernstige ritmestoring die mij op de rand ervan bracht. En ik was in het ziekenhuis, notabene voor een periodieke controle. Tijdens de fietstest ging het mis. Ik merkte er zelf niets van, maar de meetapparatuur gaf het duidelijk aan. Er kon meteen worden ingegrepen: opname en aan de hartbewaking. Zo was ik ook een geluksvogel. Dat besef begon later pas door te dringen. En eigenlijk is het nog steeds niet helemaal geland, het is zo onwezenlijk. Maar dat kastje onder mijn sleutelbeen spreekt duidelijk taal.
Zo’n verhaal in de krant geeft opnieuw aanleiding tot bezinning. De rust van Hurpesch en de schoonheid van het landschap kunnen daar ongetwijfeld aan bijdragen.
Zuiderend 