Zuiderend

Zee

 

De rust van een zomeravond aan de Westkappelse Zeedijk na opnieuw een dag met heel veel warmte. Een koele bries uit het Noorden voelt dan weldadig aan. De zee kabbelt aan de voet van de dijk, waar een visser stil wacht of er iets bijten wil. Aan de horizon rijen windmolens die op deze afstand geen afbreuk doen aan het vredige tafereel.
Bij het samenstellen van dit bericht luisterde ik naar Canto Ostinato van Simeon ten Holt. Op de website van Radio 4, waarop deze muziek te beluisteren was, lees ik dat hij in een interview Canto ooit omschreef als ‘melancholieke, nostalgische muziek. Heimwee naar een utopie misschien. Naar het land van de beminden. Naar de wereld waar de mensen geen roofdieren voor elkaar zijn’.

De vredige zee sluit mooi aan bij die gedachte. Hoewel je je onmiddellijk realiseert, dat ergens ter wereld waar deze zee ook land raakt, er geroofd, geplunderd, gemoord, verkracht wordt. Want de mensheid is onverbeterlijk gewelddadig. In weerwil ook van de vele vredestichters en de vele mensen die dat geweld niet willen, die stil aan een kalme zee willen zitten die aanspoelt bij een land waar vrede en gerechtigheid heerst.
Dat laatste is helaas wereldwijd een utopie.

Mijmeren over vrede en goede verhoudingen tussen mensen gaat vanzelf als je ogen deze mooie natuur zien en je oren de golfjes tegen de dijk horen kabbelen.

Die utopie zal er altijd zijn.