Zuiderend

Het is vandaag 21 november 2021. Een gewone zondag in de herfst, zou je zeggen en dat is ook zo voor velen. Maar niet voor Ans en mij. Want vandaag is het onze trouwdag. En wel de 52e! 

Op vrijdag 21 november 1969 bestegen wij enthousiast de trap van het stadhuis in Eindhoven om ons in de echt te laten verbinden. En die verbinding kunnen we gelukkig ook nu weer vieren, zij het op bescheiden wijze. Want het zijn geen tijden voor uitbundige uitjes of evenementen. Dus het gaat in covideuze soberheid, saampjes thuis met een flesje wijn en wat knabbelnootjes.

Vandaag zijn we dus 52 jaar getrouwd. Een heel leven bijna, waaraan we veel herinneringen hebben. Op zo’n dag gaan je gedachten daar toch wel geregeld heen. Naar hoe we ons leven vorm en inhoud gaven, eerst samen en dan met de kinderen. Werk en studie, opvoeding, hobby’s, vreugden en teleurstellingen, van alles gaat door je hoofd. Een schaduw die doorlopend met ons meegaat is dat we onderweg onze dochter zijn kwijtgeraakt. Dat is iets wat bij het ouder worden steeds meer aan ons gaat vreten.

Er waren de diverse verhuizingen binnen Dordrecht en uiteindelijk 11 jaar geleden naar Middelburg. Vakanties eerst in Nederland en vanaf 1979 naar het buitenland, de eerste jaren vooral Zuid-Frankrijk en al gauw met De Waard tenten. Kamperen in dat klimaat en landschap was een verademing na een aantal verregende vakanties in Nederland met kinderen die dan ziek werden. Kamperen doen we nog steeds, hoewel de caravan voor het tweede jaar in de stalling is gebleven, vanwege corona en de medische malheur die ons de laatste jaren toch wel flink getroffen heeft. 

Maar we zijn er nog en gaan dapper door, zeggen we regelmatig tegen elkaar. Inmiddels beiden 70+ en wachtend op de uitnodiging voor de derde prik tegen corona.
We maken nog plannen om van alles te doen en ervan te genieten.
Ja, dat vieren we vandaag ook.