Zuiderend

Toen ik met pensioen ging, stopte ik met werken. Dat is de activiteit die een groot deel van de dag in beslag nam en waarvoor ik werd betaald. Dat werk werd eenmaal per jaar voor een paar weken onderbroken voor een andere dagbesteding: vakantie. Daarna keerde ik weer terug naar het werk tot de volgende vakantie. Zo ging dat 40 jaar lang.

Ik heb altijd met veel plezier gewerkt en vond de vakantie wel eens een hinderlijke verstoring van het dagelijkse ritme, maar eenmaal weg bleek het toch wel fijn te zijn en ook wel nodig. Om je eens een paar weken volledig aan vrouw en kinderen te wijden en leuke dingen met elkaar te doen. En tot rust te komen op de camping, comfortabel gezeten onder de luifel van de tent en later de caravan.

Na de pensionering veranderde dat patroon drastisch. Wel bezigheden, soms ook met (vrijwillig aangegane) verplichtingen, maar géén werk, geen baas met afspraken over deadlines. In deze totale vrijheid heb je eigenlijk altijd vakantie. Als dan toch de behoefte opkomt om een paar weken weg te gaan, als de caravan nodig ergens in Europa op een grasveld gezet moet worden, noem je dan de onderbreking van de altijddurende vakantie nog vakantie? Ik zou zeggen van niet want in feite ga je het niet-werken ergens anders voortzetten. Er wordt niets onderbroken, je gaat alleen van plaats veranderen. Je gaat reizen, zolang als je wilt en wanneer je wilt.
Als je allebei ruim anderhalf jaar wegens ernstige gezondheidsproblemen aan huis gebonden bent geweest en het gaat weer beter, komt toch het verlangen op om er dan maar weer eens opuit te gaan. Het leven van een kluizenaar blijkt ook niet alles. De caravan komt uit de stalling, krijgt een onderhoudsbeurt en wordt geladen, de auto krijgt een beurt en dan is het zover: we gaan weer reizen.
Het wordt geen grote Europese reis, naar Hongarije, Denemarken of Tsjechië zoals we al eens gedaan hebben. Of naar Spanje zoals we van plan waren. De bestemmingen liggen in Nederland, een binnenlandse tocht om de kampeerdraad voorzichtig op te pakken en te zien hoe dat met onze veranderde condities gaat.

Zo vertrokken we op 15 mei naar onze eerste pleisterplaats. Dat is camping Slingeland bij Giessenburg in de zuidoosthoek van de Alblasserwaard.

Ach die Alblasserwaard, voor mij als geboren en getogen Dordtenaar heel bekend terrein. Hoeveel kilometers heb ik hier wel gefietst, vanaf mijn jeugd  op een oud barrel van een schoolfiets tot in de laatste jaren op mijn racefiets. Langs idyllische riviertjes als de Alblas/Graafstroom en de Giessen, de molens van Kinderdijk en over de hoge Lekdijk bij Ameide en Groot-Ammers. En ooit heb ik er de Molentocht geschaatst, lang geleden, midden jaren ’90 toen Alblas en Graafstroom bedekt waren met ijs dat massa’s mensen kon dragen. Vrijwel ongetraind voltooide ik de 25 km met bloed in de vacht van mijn Viking schaatsen.
Van de hartdokter mag ik niet meer op de racefiets rijden of andere pittige duursporten doen. Met die beperking hier in de Alblasserwaard zitten doet een beetje extra pijn. Mijn karretje moet ik verkopen. Ik ben er nog niet klaar mee.

Nu zijn we terug op camping Slingeland, een paar kilometer van Giessenburg en gelegen bij de Giessen. Een door struiken en wat bomen omgeven weiland in een weids veenweidelandschap. Aan het eind van het veld drie imposante meer dan 50 jaar oude populieren. Kwakende kikkers in de sloot, koeien en schapen als buren, klepperende ooievaars verderop, het is hier mooi en heerlijk en vooral rustgevend. Een jaar of vijf geleden waren we hier ook en de herinnering aan rust en ruimte klopt helemaal.

Giessenburg is een dorp aan de Giessen dat zijn naam ontleende aan de burcht die hier van 1411 tot rond 1800 heeft gestaan. De Hervormde kerk uit de 15e eeuw domineert het dorp; verder zijn er in het land rondom het dorp veel boerderijen die op de monumentenlijst staan.

Er komt wat bezoek uit Dordrecht, we gaan er naar het verjaardagsfeestje van zoon en schoondochter en de broer van Ans komt langs, op de fiets uit Hulshorst en op weg naar Nieuwpoort in België om van daaruit de Frontlijnroute naar Basel te gaan fietsen. Zijn tent kan naast de caravan staan.

We gaan met zijn drieën een dagje op stap met Woudrichem als bestemming. Met de auto naar Gorinchem en per veerboot naar het historische vestingstadje aan de Afgedamde Maas. Een ontspannen wandeling voert ons eerst door de straten en vervolgens over de vestingwallen.

Daarbij passeren we het beeld van Jan Claesen. Volgens een overlevering was Jan Claesen (†1634) een trompetter in het leger van Frederik Hendrik (1584 -1647) en gaf hij later met zijn vrouw Katrijn poppenkastvoorstellingen. Naar aanleiding hiervan ontstond het lied “Jan Klaassen de Trompetter” van Rob de Nijs, dat in 1973 populair was. Het graf van deze trompetter wordt thans in Andel aangewezen. Het beeld in Woudrichem is een cadeautje van de Rotary ter verfraaiing van de vesting.

Jan Klaasen was trompetter in het leger van de prins
Hij marcheerde van Den Helder tot Den Briel
En hij had geen geld en hij was geen held
En hij hield niet van het krijgsgeweld
Maar trompetter was hij wel in hart en ziel

Na de lunch bij Schering & Inslag wachten we op de vestingwal op de veerboot terwijl we genieten van het prachtige uitzicht op de Historische Haven en de rivier.

Terug in Gorinchem lopen we naar de auto en bekijken onderwijl in het plantsoen aan de rivier (Park buiten de Waterpoort) een paar kunstwerken.

Er is onder andere een monument ter gedachtenis aan H.M. Van Randwijk, in 1909 geboren in Gorinchem, verzetsman, journalist, schrijver en dichter. Hij was een verzetsleider en mede-oprichter van Vrij Nederland. Op het monument staan zijn beroemde dichtregels

Een volk dat voor tirannen zwicht,
zal meer dan lijf en goed verliezen,
dan dooft het licht…

Deze regels hebben nog niets aan zeggingskracht verloren. In toenemende mate worden, ook in landen van de EU, de regels van de rechtsstaat geweld aangedaan. Het vrije woord moet inbinden, de pers wordt gemuilkorfd of verdacht gemaakt, de rechterlijke macht wordt gelijkgeschakeld, corruptie en nepotisme kunnen bloeien. En dat óók met democratisch verworven legitimiteit, dat is het zorgelijke. Volkeren zwichten nog steeds voor tirannen…

De volgende dag nemen we na een zonnig ontbijt afscheid van onze wereldfietser en genieten nog een paar dagen van de rust in dit landschap en breken dan de voortent af als voorbereiding op het komende vertrek naar de volgende bestemming.