Zuiderend

De kerstdagen zijn weer voorbij. We hebben ze in gepaste soberheid doorgebracht; ik ben zelf niet zo’n liefhebber van de soms extatische belangstelling voor kerst als een soort hoogtepunt van het jaar. Sinds in ons gezin en in de familie er sprake is van uitsluiting en gebroken verhoudingen is dat nog wat sterker geworden. ‘Vrede op aarde’ is zo een erg betrekkelijk begrip geworden en in de rust van een Limburgse buurtschap is er zo nog iets van te beleven.

Al jaren kom ik niet meer in de kerk en dat geldt ook met de kerst. In Zuid Limburg is veel aandacht voor kerststallen, zowel in de kerken als erbuiten op allerlei lokaties. Hoewel ook de katholieke kerk volgens het laatste SCP-rapport enorm krimpt, is hier altijd goed te merken dat er een eeuwenlange roomse traditie is. Het is ook een zaak van regionale cultuur, die met het slinken van de kerk niet daarmee verdwijnt. Als van huis uit en een groot deel van mijn leven actieve protestant ervaar je deze uitingen van katholieke cultuur als bijzonder. Als je tijdens je verblijf hier dan ergens leest dat de plaatselijke kerk op Eerste Kerstdag open is om de kerststal te kunnen bekijken, wil ik toch op pad om dat te zien. En om ook wat religieuze kerstsfeer op te snuiven. Een vorm van heimwee noem ik het maar. Heimwee naar het verloren paradijs?

Zo wandelden we dus naar de kerk in Mechelen om de kerststal te bekijken. In het kerkblaadje lazen we dat hun kerststal in de loop der jaren flink was gegroeid. Wat begon met een kribbe naast het altaar is nu een groot tafereel geworden. We hebben meteen ook de kerk bekeken. Er staat volgens mij geen bijzonder orgel in. Wel zijn er mooie gebrandschilderde ramen, van F. Nicolas en daterend uit 1919. Ook zijn er enkele ramen van de bekende glazenier Joep Nicolas.

Na de bezichtiging maakten we een mooie wandeling via de buurtschap Elzet terug naar onze vakantiewoning in Hurpesch.

Op Tweede Kerstdag wandelden we door het Vijlenerbos naar Boscafé ’t Hijgend Hert voor een warme lunch. Het was er zoals altijd erg druk en sfeervol, zowel binnen als op het terras onder het grote tentdak.

Het Vijlenerbos is een prachtig gebied om te wandelen, met flinke hoogteverschillen waardoor het voor Nederlandse begrippen heel bijzonder is. Het ligt hoog – ’t Hijgend Hert midden in het bos ligt op 260 meter hoogte – waardoor er aan de bosrand steeds wijdse uitzichten zijn, naar het Geuldal of op het ‘bergdorp’ Vijlen. Op diverse plaatsen ontspringen beekjes die mede het relief van het landschap hebben gevormd met diep uitgesleten dalen. Door het mooie weer en onze kerstvredige stemming werd het een heerlijke wandeling.