Zuiderend

Het is vandaag, woensdag 28 februari, een sombere dag, althans hier op Walcheren. Een grijze deken hangt over het land, soms denk je dat het wat miezert, het is 10ᵒ.
Maandag was het ook zo’n sombere dag en ook nog met bijna constant regen. Akkers, weilanden en natuurgebieden rond de stad waren al zo nat, overal staan plassen, er zijn geultjes gegraven om het water sneller in de sloten te krijgen. Het is geen winter zo, maar de lente lijkt op zulke dagen nog ver weg.

Maar gisteren was anders. Het was een stralende zonnige dag, een matig windje uit het noordoosten en de verjaardag van mijn lief, 76 lentes telt ze nu. Omdat we dat zondag al hadden gevierd met familie konden we van deze een dag lang durende opklaring buiten gaan genieten. Om een uur of 11 reden we naar Dishoek om van daar over het strand naar Zoutelande te wandelen. Het was laag water en het strand lag eindeloos breed voor de imponerend hoge duinen. En gelukkig was er aan de voet van de duinen nog niet de afgrijselijke rij met hokjes die hier over een poosje weer worden opgesteld. Die verknoeien het beeld van deze prachtige natuur.
Het was stil op het strand, slechts hier en daar liepen wat mensen, soms met hun hond, af en toe kwam er een zeeschip voorbij. Op het gemak lopend langs de waterlijn zag ik plots een vrouw die deed alsof het al wel lente was. Ze liep in haar bikini zonder dralen het water in en bleef daar een poosje rondhangen. Ik heb het thuis even nagekeken: de watertemperatuur is nog geen 8ᵒ. Dit was nog eens wat anders dan een Nieuwjaarsduik van 10 seconden, ze nam echt een bad. Ik voelde me comfortabel in mijn winterjack met mijn mutsje op. Ieder zijn genoegen.
Na zo’n 5 kwartier wandelen kwamen we in Zoutelande aan voor een lunch bij De Babbel. Op het beschutte terras was het in de zon zo lekker dat de jassen uit gingen. Zo kregen we toch ook wel een lentegevoel.
De wandeling terug was ook een feestje. De zon bleef schijnen, er waren hooguit wat lichte sluierwolken die geen afbreuk deden aan het zonnige karakter van deze dag. Onderweg zagen we zelfs mensen aan de voet van de duinen in het zonnetje liggen, ook al alsof het toch al lente was, misschien voorgenietend van hoe het in de zomer zal zijn. Alleen kan dat dan niet daar want dan staan die hokjes er. Of misschien lagen ze op de plek waar hun hokje zou komen te staan. Het was in ieder geval een leuk gezicht.
Na weer zo’n 5 kwartier wandelen en slenteren langs het snel opkomende water met aan het eind nog over de dubbele duinenrij kwamen we weer op de parkeerplaats bij Dishoek.

Na een jaar vol medisch zwaar weer van zowel Ans als mij was het fijn te merken dat zo’n wandeling ons weer goed afgaat. Dat we blij zijn om plannen te kunnen maken en over een poosje de caravan na een jaar pauze uit de stalling kunnen halen om er opuit te trekken. De lente komt eraan, daar hebben we gisteren op strand en terras de voortekenen van gezien. En in de tuin komt her en der al wat groen tevoorschijn. De natuur komt langzamerhand uit de winterslaap. Wij ook.