Zuiderend

Gisteren zijn we weer aanbeland op wat inmiddels ons favoriete plekje in deze tijd van het jaar is. Op de helling van het Geuldal in Zuid-Limburg, in de buurtschap Hurpesch tussen Mechelen en Epen, waar we ook in deze coronatijd voldoende afgezonderd kunnen doorbrengen. Het worden weer een ruime twee weken met wandelen door de bossen en het heuvellandschap. En ook onze rust nemen.

Want we hebben een woelige tijd achter de rug. En dan doel ik niet alleen op het corinavirus dat het leven al zolang in ernstige mate belemmert. De vrijwillige quarantaine duurt nu al zo’n tien maanden en het einde is nog niet in zicht. Tien maanden in en om het huis blijven, zonder veel bezoek over en weer, geen orgelconcerten of andere muziekuitvoeringen, steeds afstand houden tot je medemens en sinds kort je gezicht verbergen achter een masker. In sociaal en cultureel opzicht een karig bestaan. Met steeds die dreiging van toch besmet te raken. Dat aanhoudende hoge aantal dagelijkse besmettingen van 12000 op dit moment geeft mij zorgen: eens loop je bij dergelijke aantallen een besmet iemand tegen het lijf, omdat je even niet oplette of iets dergelijks. Los van deze narigheid ben ik de laatste tijd wat aan het kwakkelen geweest en kwam er niet veel uit mijn handen. Het gaat nu weer beter en ik hoop hier door rust en ontspanning verder op te knappen. Verder waren er zorgen om schoonzus Truus, waarover ik eerder al op dit weblog geschreven heb. Daar is gelukkig de grootste spanning wat afgenomen, al blijft ze enorm kwetsbaar en broos.

Gisteren was ik jarig, mijn 74e dus. We hebben die dag gebruikt om hierheen te rijden, dus ‘vieren’ was er niet direct bij. Daar was het ook de dag niet naar, omdat aan het eind van de ochtend de uitvaart was van onze schoonzoon Arjan Hamberg. Hij werd slechts 50 jaar. We mochten er niet bij zijn; de relatie is al vele jaren geleden verbroken geworden. Ik had dus ook niet echt een ‘verjaardagsgevoel’. Onze dochter is nu weduwe en achtergebleven met twee alweer grote jongens. Een vreemd gevoel dat maar moeilijk wil landen. Die afstandelijkheid went nog veel minder dan die wegens het coronavirus. Nooit dus.

Vandaag de eerste wandeling gemaakt door de heuvels achter het vakantieverblijf. Genoten van het uitzicht over een zonbeschenen Geuldal. Dat deed goed. Ik sluit dit bericht af met een kerstgroet aan de lezers van dit weblog. We hopen met iedereen op een spoedige beteugeling van het coronavirus en dat we daarmee onze vrijheid terug krijgen. En de gezondheid behouden.

Diep in mij koester ik een licht,
een onuitwisbaar vergezicht,
dat steeds weer mijn verlangen voedt
en mij de morgen open doet.

Sytze de Vries
Uit: De mens en het Kind