Zuiderend

We waren met vier kinderen, thuis in Dordrecht, ik was de oudste en Marien was mijn jongste broer, geboren op 15 oktober 1955. Toen hij ongeveer 1 jaar was begonnen er epileptische aanvallen. Het duurde een aantal jaren voor de doktoren erin slaagden met medicijnen de aanvallen te onderdrukken. Het kwaad was toen al wel geschied. De verstandelijke ontwikkeling van Marien was verstoord en ging niet verder dan het niveau van een zesjarige. Hij kon een beetje lezen en ook wel schrijven. Voor die vaardigheden had hij veel te danken aan zijn onderwijzer op de school voor Bijzonder Lager Onderwijs, meester Six Dijkstra, en ook aan zijn vrouw.

Maar ondanks zijn verstandelijke beperkingen was hij ook een denker die met vragen en opmerkingen verrassend wijs uit de hoek kon komen. Daarnaast was hij vaak heel opgewekt en had een groot gevoel voor humor, altijd wel te porren voor een geintje. We hebben wat afgelachen samen. 

Ik was zijn grote broer aan wie hij zich spiegelde. Maar waaraan hij ook afmat dat er voor hem veel niet mogelijk was. Daar had hij het regelmatig moeilijk mee; hij besefte zijn beperkingen. Geen brommer op je 16e, niet de mogelijkheid om vanaf je 18e rijles te nemen en een rijbewijs te halen, zoveel andere dingen die voor zijn twee broers, zijn zus en zijn leeftijdgenoten wèl mogelijk waren. En toen kreeg ik verkering met Ans en hij voelde haarfijn aan dat zij me ‘mee zou nemen’, het huis uit, weg van hem. Hij liet dat ook merken, wilde op de bank steeds tussen ons in zitten en liet op allerlei manieren blijken dat hij er niet van gediend was. Maar dat is goed gekomen, niet in het minst doordat Ans wel wist hoe ze hiermee om moest gaan.

Marien en ik waren allebei muzikaal en hadden een gedeelde liefde voor het orgel. Samen gingen we van tijd tot tijd een middag naar Spiering om een lp uit te zoeken en daarna ijs of gebak eten in de lunchroom van bakkerij Vlot op het Bagijnhof. Ook voor andere aankopen wandelden we van het gezinsvervangend tehuis Huize Singelborgh waar hij woonde naar het centrum van Dordt met meestal een afsluiting bij bakkerij Vlot. 

• 

• 

Hij vond het fijn dat ik hem de eerste beginselen van het orgelspel bijbracht. Dat heeft hij later met echte orgelles verder ontwikkeld. En hij speelde marimba in het DSW-orkest dat later verder ging onder de naam Musica.

Hij was een doordouwer, die uiteindelijk toch een brommer kocht, waarmee hij in en buiten de stad zich onvervaard in het verkeer stortte, gelukkig steeds met een engel achterop die hem behoedde voor onheil. Verre reizen heeft hij gemaakt, zoals vakanties in Spanje en Zwitserland. Daar stuurde hij dan kaarten vandaan die vaak aankwamen, wat voor ons dan wel een wonder was gezien zijn onbeholpen handschrift. Soms kwamen ze niet aan…

Hoogtepunt was zijn reis naar Israël, samen met bewoners van gezinsvervangende tehuizen uit Dordrecht en omgeving. Marien was diepgelovig, onvoorwaardelijk.

Stevig gebouwd en sterk, daarmee goed toegerust voor het werk in plantenkassen en plantsoenendienst vanuit de Dienst Sociale Werkvoorziening van de gemeente Dordrecht en de latere voortzetting daarvan in het regionale Drechtwerk.

En toen werd hij ziek, eerst vage griepachtige klachten overgaand in ernstiger problemen met uiteindelijk uitval van organen. Het bleek een niet te genezen auto-immuunziekte die in 6 weken de sterke eik velde. Hij overleed op 7 juni 1998, 42 jaar oud.

Vandaag zou Marinus Willem Tempelaar 65 jaar zijn geworden. Zijn graf op de Essenhof in Dordrecht is inmiddels geruimd. Zijn nagedachtenis draag ik altijd in liefde met mij mee.