Zuiderend

Ja, de kerstdagen zijn voorbij. We hebben ons net als eerdere jaren ruim een week van tevoren genesteld in het zuiden van Limburg. Dit keer op hetzelfde adres als vorig jaar, in de buurtschap Hurpesch op de oostelijke helling van het Geuldal, tussen Mechelen en Epen.

Meer dan in andere jaren was dit verblijf ons welkom. Vooral de laatste maanden waren spannend met onderzoek naar mogelijke uitzaaiingen bij Ans. En de voortdurende last voor haar wegens de beperkingen als gevolgschade uit de behandelingen die ze moest ondergaan. En bij mij zijn de hartproblemen ook nog niet geheel onder controle. Ons leven is anders geworden en het acceptatieproces van de beperkingen waarmee we verder moeten gaat niet elke dag gemakkelijk. Sommige dromen zullen nooit meer uitkomen, activiteiten die we graag deden, kunnen of mogen niet meer en moeten we vervangen door wat in de nieuwe situatie wel mogelijk is. Met nieuwe plannen om samen er het beste van te maken.

Ook kunnen we voor het aflopende jaar terugkijken op een mooi jubileum. Op 21 november vierden we op bescheiden wijze dat we 50 jaar getrouwd waren. Een mijlpaal waar we met veel blijdschap en dankbaarheid op terugkijken.

Nu zijn we dus weer in Zuid-Limburg. We doen dit al vele jaren, met kerst en de jaarwisseling weg uit de stad naar een streek met natuur en rust. Aanleiding was en is het ontwijken van het vuurwerk dat destijds in Dordrecht steeds heviger en zwaarder werd met toenemende luchtvervuiling. Voor Ans met haar astma en allergieën werd dat een steeds grotere belasting. In Middelburg was het niet beter, dus besloten we onze ‘vuurwerkvlucht’ te hernemen. Eerst gingen we naar Kropswolde aan het Zuidlaardermeer en toen dat wegviel vonden we in Zuid-Limburg het favoriete gebied voor ons kerstverblijf. Nou ja, kerstvakantie zeggen we ook wel, maar als je met pensioen bent heb je altijd vakantie, dus is het meer een verblijf elders dan thuis.

Dat ‘elders’ is een heel mooi landschap met in deze tijd van het jaar een heerlijke sfeer. Een geweldig wandelgebied, overal kribkes en meerdere eetgelegenheden voor onderweg. Of om even een pauze te nemen, even zitten. Favoriet is boscafé ’t Hijgend Hert, midden in de Vijlenerbossen en een mooi doel van wandelingen. Je kunt er met je modderige schoenen naar binnen en dat is bij andere eetgelegenheden zoals De Smidse, Buitenlust en Berg en Dal ook zo. Modderige schoenen zijn bij wandelingen in de Vijlenerbossen en langs de Geul niet te vermijden. In de afgelopen weken heeft het flink geregend, dus de blubber was tijdens onze wandelingen af en toe enkeldiep. Mooie wandelingen hebben we tot nu toe gemaakt, naar Mechelen, naar Epen, in de Vijlenerbossen of door het Schweibergerbos. Korter dan vroeger want lange dagwandelingen kunnen we niet meer maken. Maar ook nu genoten we ervan en werden we beloond met de prachtige natuur, de kronkelende Geul met de drassige wandelpaden erlangs en de fantastische uitzichten over de glooiende diepgroene hellingen. 

We bezochten een kerststallententoonstelling in het grote klooster in Wittem. In een ander blog zal ik daarover vertellen en foto’s laten zien.

Het is 30 december als ik dit op mijn weblog zet. Morgen is het Oudejaarsdag en gaan we 2020 binnen. Uren, dagen, maanden jaren…. Ze stromen voorbij zoals het water in de Geul. Dat keert nooit terug, net als de tijd. Als die voorbij is zijn de mogelijkheden die hij bood slechts een verleden.
Het water van de Geul verlaat zijn bron, wordt onderweg aangevuld uit vele beekjes en vloeit naar zijn bestemming, waar het bij Itteren de grote stroom van de Maas voedt. Dan is het gedaan.

We blijven hier nog een paar dagen en rijden dan weer naar huis. Dan is ook deze ‘vakantie’ voorbij. Er zijn hier nog wandelingen in overvloed te maken, plekjes te verkennen en te genieten van streek en decembersfeer. Hopelijk kunnen we volgend jaar weer hier naartoe. Samen.