Zuiderend

Dit is het laatste bericht in 2018 en het komt nog steeds uit Hurpesch. Want we blijven hier nog een paar dagen in het nieuwe jaar, voor de rust in de Limburgse heuvels en voor wat de jaarwisseling zelf betreft zonder overlast door vuurwerk. Dat laatste wordt elk jaar extremer in de stad en zeker voor astmatische mensen niet te verdragen. Ik zag een paar dagen geleden in het journaal een gesprek met iemand die zojuist voor € 2000 vuurwerk had gekocht. Hoe onmatig kun je zijn, voor steeds meer mensen staat geen rem meer op hun gedrag.

In de afgelopen dagen hebben we nog een paar mooie wandelingen kunnen maken. Aan de voet van de Vijlenerberg, op het punt waar een flink kronkelende Geul vanuit België ons land is binnengestroomd, ligt een geologisch monument: de Heimansgroeve.

In een prachtig zompig landschap met hoge bomen vol maretakken zijn gesteenten van 300 miljoen jaar oud te zien. Begonnen als steengroeve ten behoeve van huizen- en wegenbouw, kreeg het de belangstelling van geologen toen er fossielen werden gevonden in de gesteentelagen die allengs aan de oppervlakte kwamen. Wat nu van de groeve zichtbaar is bestaat uit een klein stukje steile wand waar op een paar plekken gesteentelagen zichtbaar zijn. De rest van de wand langs dit deel van de Geul is begroeid; misschien is het allemaal veel groter geweest. Het stukje groeve wordt officieel aangeduid als Geologisch Monument en is een interessant element in een wandeling langs de Geul tussen Cottessen en Camerig.

De Geul is dus bij Cottessen vanuit België ons land binnengestroomd. Samen met de Gulp zijn zij de belangrijkste riviertjes van het Heuvelland, zoals dit zuidelijkste deel van Limburg ook wel wordt genoemd. Beide ontspringen in België en kennen een sterke stroming. Ze kronkelen door het landschap en dat maakt wandelen langs door het stroomgebied een bijzondere belevenis.

Als de volgende morgen blijkt dat het licht gevroren heeft en de hellingen van de Vijlenerberg rondom de vakantiewoning wit zijn door de rijp, moet daar toch ook even van genoten worden. De zon scheen en dat maakte die witheid tot een tijdelijk verschijnsel. Mooi is het wel, Hurpesch en de erlangs stromende Klitserbeek in een beetje winterse sfeer. Even, maar toch.

Op deze kraakheldere morgen heb ik ook nog een foto gemaakt van Limburgse devotie dicht bij onze vakantiewoning, zeg maar bij ons op de hoek.

Na een dag met regen en wind breekt de zondag aan met grijze wolken, af en toe vochtigheid in de lucht en met gedempt licht. Toch wel een dag om te wandelen. De auto geparkeerd bij Herberg De Smidse aan de rand van Epen, nauwkeuriger gesteld in de buurtschap Terpoorten en dan richting de buurtschap Plaat gelopen, dat volgens de VVV een van de mooiste beschermde dorpsgezichten van Nederland heeft. Er staan inderdaad een paar plaatjes van vakwerkhuizen. Het zijn er maar drie, afgezien van de grote boerderij Dorphof waarvan je alleen de buitenkant kunt bekijken en dat is niet de aantrekkelijkste kant, maar die drie zijn dan ook juweeltjes. Er staat er één te koop, trouwens.

Hierna de blauwe paaltjes volgend over de Smidsberg, de Kuttingerweg en Het Veld tot aan de Belgische grens. Over de steile helling van het Kleinkullenvoetpad afgedaald naar Terziet, met prachtig zicht op het kasteeltje Beusdael, en van daar via Diependal terug naar Terpoorten.

Daar lieten we ons in De Smidse de erwtensoep en het potje zuurvlees goed smaken. Het was de hele tocht grauw en grijs geweest, maar ook dan is er in het Limburgse heuvelland veel te genieten tijdens een wandeling. Verbazingwekkend groen zijn de graslanden nog en er zijn steeds immense vergezichten naar andere heuvels met bosranden. En overal prachtige vakwerkhuizen, ook Diependal heeft een en ander te bieden. Het is wel zo dat bijna al die vakwerkhuizen verhuurd worden als vakantiewoningen, dus qua gebruik is er niets authentieks meer aan. De schoonheid van die huizen en de ligging in het landschap zijn echter een urenlange wandeling zeker waard.

En dan wordt vandaag het jaar 2018 afgesloten. Voor Ans en mij een bewogen en pittig jaar vrijwel geheel gevuld met zorg, strijd en activiteit op medisch gebied. Borstkanker en een plotseling zich openbarende hartkwaal hebben haar en mijn, dus óns leven volledig beheerst. Haar behandelingen zijn nog niet klaar en ik moet leren leven met een icd. Het was een jaar dat we wel zijn doorgekomen en waarin we toch steeds het oog op een toekomst gericht hielden, onder het motto “We gaan dapper door”. Die toekomst zal anders zijn dan voorheen, met beperkingen en onzekerheden. Deze twee weken in Hurpesch hebben ons goed gedaan en moed gegeven om verder te gaan. Ook met beperkingen en onzekerheden kun je tot wasdom komen, anders dan voorheen maar niet minder waardevol.
Ik wens onszelf een beter, een goed 2019 toe en dat doe ik ook de lezers van dit bericht.